Tutamadığım sözler ve yeminlerim var ikimiz için.
Yerine ah’lar kaldı sevdiğim…
Arafın etrafında tek doğru,
Sensizlik…
Yani kimsesizlik…
Bana düşen bu bizden.
Kolumu kıpırdatacak gücüm yok ki,
İçimin şeytanlarını taşlayayım.
Sussa şu içimdeki hurafenin çığlıkları…
Sen de sevdin beni,
Kanmadım ben değil mi sevdiğim?
Neresinden bakarsan bak,
Alnı secdeye değenler daha yakındır Tanrı’ya…
Kendini alacaklı zannedenleri sayma.
Benim yok alacağım bir şey kimselerden.
Koskoca bir kara delik gönlümde,
İstese yutar bu dünyayı.
Dünya kirli,
Dünya çirkin.
Yaradanla arasında silinmeyecek bir geçmiş biriktiriyor herkes.
Herkes kendini satmış.
Et pazarı olmuş bu dünya.
Neyse ki sana rastladım.
Alacağım kalmadı böylece,
Ne Tanrı’dan ne bu dünyadan.
Terkettiğin bu şehirde,
Yaşayacak gücüm yokken,
Yunus Emre şiirleri okudum gece gece.
Her salâda kesinleşen ölümler hatırına,
Beni gömdüğün bu mezarı, Sevmeye karar verdim.
Oysa bu şehir bile cennetti bize,
Acı olan her şey bize şerbetti…
Bu çağın yangınından,
Kuvvetliydi ateşimiz.
Sen gidince kalan bu cehennem,
Bu ateş yaksa da canımı,
Helal olsun benden sana…
Ben sığamıyorum bu şehre,
Sen sığabildin mi oraya?
Ben öğrendim seninle,
Sonu hüsran bir sevdanın fırtınası,
Yosun tutmuş iskeleye vurması gibi değilmiş dalgaların.
Söktü götürdü beni yokluğun vura vura,
Sen batma sakın, sulara.
Nefessiz kalmaktan korkarsın.
Kim ortak olacak şimdi senin korkularına?
Ya benim…
?
Belki bir gün Balat’ta karşılaşır,
Cebimizdeki son parayla kahve aldığımız günü anarız.
Bana yara kaldı bütün güzel anılar.
Ama senin,
Görünen,
Görünmeyen,
Nerende varsa yaran iyileştiremediğim,
Geçmişten günümüze,
Sebep olduklarım dahil;
Boynumdadır vebali...
Comments